Terug naar de kust

Het mooie plaatsje Taupo weer achter ons latend vertrokken we vanmorgen weer richting de kust van de Abel Tasmanzee.

Het eerste stuk van de etappe voerde ons langs het Taupomeer en het zonnige weer maakte de mooie uitzichten alleen maar spectaculairder. We hadden een flinke rit voor de boeg dus we moesten opschieten, maar het was moeilijk om niet bij iedere bocht en inham te stoppen om foto's te maken.

Wanganui was onze volgende tussenstop en voordat we hier waren moesten we door het Tangario National Park. Nou ja, we moesten niets, maar aangezien hier drie actieve vulkanen dicht bij elkaar liggen leek het ons wel een aantrekkelijk gebied om te gaan bekijken.

De laatste vulkaanuitbarsting was in 1995 en het gevaar was dus goot. We hadden dan ook alvast een aantal paraplu's meegenomen tegen lava en eventuele rondvliegende brokstukken.
Bij de hoogste vulkaan stond een kasteel. Niet zo mooi en oud als de meeste kastelen die we in Europa treffen, maar een hotel voor ski-toeristen dat echt enorm kitsch was. Langs dit hotel reden we naar een hoogte van 1700 meter de vulkaan op. Helaas waren we te laat om nog naar de top van de krater te gaan. We kozen ervoor om met een stoeltjeslift omhoog te gaan en daar rond te kijken. We hebben daar lekker wat zitten drinken en een beetje in de sneeuw gespeeld. Ook het adembenemende uitzicht was de moeite waard. Na een tijdje op een hoogte van 2200 meter te hebben rondgehangen besloten we weer verder te gaan. Inmiddels was het al weer 15:00 en we mosten nog 145km naar onze rustplaats.

Het was een veel ruiger landschap dan de voorgaande dagen en het begon steeds meer te lijken op het Nieuw Zeeland dat je in de boeken ziet.
Helaas is ook hier de drukte toegeslagen en onderweg hebben we een tijdje in de file gestaan. Dit was echter een file waar je voor je plezier in gaat staan. Vanwege het landschap? Ook, maar vooral vanwegen de reden van de file. Een kudde schapen werd van het ene weiland naar het andere gebracht door een boer met zijn honden. Door het verkeer viel de kudde steeds weer uiteen en moesten de honden op komen draven om de boel weer bij elkaar te houden.
Als het aan ons had gelegen had het nog wel een uur mogen duren. Hadden we dit soort files ook maar in Nederland.

Na de file moesten we nog een kort stukje naar Wanganui. Na bij het motel ingescheckt te hebben (wat een slechte tent, geen jacuzzi bij de kamer. Je raakt snel aan luxe gewend hé ;)) gingen we op zoek naar een restaurant.
Zo levendig en gezellig als Taupo is, zo stil en saai is Wanganui. Er is een mooie hoofdstraat, waarvan je verwacht dat het vol is met mensen op een zomeravond. Hier echter niet hoor, bijna niemand te zien en ook de cafés en restaurants waren niet makkelijk te vinden. We kregen het echter voor elkaar om een mooi plekje te vinden en we hebben er heerlijk gegeten.

Morgen naar Wellington voor onze laatste dag op het noordelijke eiland.