Doubtful Sound

Vanochtend vroeg opgestaan, want we gingen om 8:15 met de boot mee over Lake Manapouri. De reis over dit tweede diepste meer van Nieuw Zeeland moest worden ondernomen om Doubtful Sound te bereiken. Dit is één van de grootste fjorden in het Fiordland National Park en een prachtig stuk ongerept natuur.

Maar eerst Lake Manapouri oversteken. Het was een beetje bewolkt met hier en daar zonnig stukjes. Om eerlijk te zijn was het meer zelf niet zo heel interessant. Het is 420 meter diep en heeft een heel onregelmatige kust, maar verder is het gewoon weer een meer omringd door bergen met ongerepte bossen.

Op ecologisch gebied zijn er wel een paar bijzonderheden aan dit meer. Het beschikt over zo'n 25 eilanden, die inmiddels zijn omgetoverd tot veilige toevluchtsoorden voor inheemse Nieuw Zeelandse dieren. Het bijzondere hieraan is dat dit is gedaan door de gemeenschap die rondom het meer woont. Zij hebben alle uithemse roofdieren, met name zoogdieren, van een aantal van de eilanden verwijderd waardoor de oorspronkelijke dieren weer de mogelijkheden kregen en zich nu weer goed ontwikkeld hebben. Natuurbeheer is in Nieuw Zeeland een heel belangrijk issue, maar het department of conservation (ministerie van natuurbehoud) richt zich vooral op het ontwikkelen van eilanden buiten de kust van het land. Hier zijn dieren als katten, honden, possums en ratten nooit doorgedrongen en daardoor hebben de inheemse dieren hier de ruimte. De overheid verplaatst dieren vanuit het binnenland naar deze eilanden zodat ze zich daar rustig kunnen ontwikkelen. Dit werkt echter niet voor alle dieren en daarom is het mooi dat de burgers zelf initiatieven nemen om de inheemse dieren op het vaste land en binnen-eilanden te redden.

Naast dit stukje natuurbehoud is er nog iets heel bijzonder gaande met dit meer. Het wordt gebruikt om energie op te wekken (met name voor een aluminium smelterij in de buurt) en niet op de conventionele manier. Iedereen kent natuurlijk een stuwmeer met een stuwdam waar door de waterdruk energie wordt opgewekt. Lake Manapouri is echter een natuurlijk meer dat ongeveer 180 meter boven zeeniveau ligt. Hiervan is handig gebruik gemaakt door de bouwers van de energiecentrale. Het water wordt door zeven buizen uit het meer naar beneden geleid en daar drijft het zeven turbines aan alvorens het naar zee wordt geleid. Dit is een mooie manier om schone energie op te wekken en aangezien de centrale zich vrijwel helemaal onder de grond bevindt is er ook geen sprake van horizonvervuiling (en er is niemand die het kan zien vanaf zijn of haar woonadres), maar toch waren veel omwonenden van het meer er tegen. Wij zouden allemaal heel blij zijn met een dergelijke centralen, maar Nieuw Zeelanders zijn heel bezorgd om ingrepen die in de natuur plaatsvinden.

Na aankomst aan de andere kant van het meer, gingen we eerst met de bus de 2 kilometer lange tunnel de centrale in. Daar konden we een blik werpen op de turbinekamer. Het was op zich maar weinig wat we te zien kregen, maar het was heel leuk dat we even in een dergelijk bouwwerk konden gaan kijken.
Vervolgens gingen we met de bus verder naar Deep Cove, ons opstappunt voor Doubtful Sound. Deze rit ging over één van 'swerelds laagste bergpassen, 751 meter boven zeeniveau. Aan beide kanten konden we het gematigde regenwoud bekijken. Gematigd heeft hier te maken met de temperatuurzone waarin het gebied zich bevindt. Regenwoud is zeker geen overdreven benaming, het gebied krijgt tussen 8 en 12 meter neerslag per jaar met 200 regendagen in dezelfde periode. In deze wouden bevindt zich ook een grote hoeveelheid mossen. Eén daarvan wordt tegenwoordig gebruikt voor het opruimen van olievlekken.

Toen aan boord van de boot die ons door Doubtful Sound ging vervoeren. Andrew had het weer gekregen waar hij op gehoopt has. Bewolkt, een flinke zeebries en een beetje fris. We hadden een mooi plaatsje bij het raam kunnen vinden en hadden een goed zicht op het water en de rotswanden langs het fjord.
Op een bepaald moment wilden we echter naar buiten. Daar zorgden de snelheid van de boot en de wind die vanaf zee het fjord in blies dat we ons goed vast moesten houden om te kunnen blijven staan en ook de gevoelstemperatuur was daardoor arctisch. Het is exact het type weer dat je je bij een bezoek aan een fjord voorstelt, een zonnetje en 25 graden op het dek had hier niet bij gepast.
De tocht tussen de rotswanden, smalle passages en regenwouden was adembenemend. De bergen, sommige meer dan 1000 meter hoog, rezen direct uit het water omhoog en omdat ze ook onder water direct de diepte in duiken konden we heel dicht bij de rotsen komen om goed te kunnen zien hoe deze geweldige natuur zich had ontwikkeld. Dit is echt een ongerept gebied. Het was vroeger, en nu nog steeds, ongeschikt voor landbouw en bewoning en daarbij is het nu ook nog een nationaal park. De bomen groeien in hele dunne lagen grond op de rotsen en schuiven soms wel eens naar beneden het water in. Dan heeft de natuur weer een tijdje nodig om hier weer bomen te laten groeien. Ondanks de enorm lange droge periode waren er ook nog behoorlijk veel watervallen die overal kunnen opduiken zodra er boven in de bergen water vrij komt.

Bij de mond van de fjord voeren we nog een stuk de Abel-Tasmanzee op. Dit is een belangrijke migratieroute voor walvissen, vooral bultruggen, en de kans is aanwezig dat je ze tegenkomt. Dit gebeurd echter zeer zelden en wij hadden het geluk niet. Wel was er weer een zeehondenkolonie die we van dichtbij konden bekijken. In het fjord woont een vaste groep tuimelaar dolfijnen, die van het dolfinarium dus, maar we zijn er niet allemaal zeker van of we die gezien hebben. Een aantal keer was er iets te zien in de boeggolf van de boot, maar we weten niet zeker of het dolfijnen waren.
Het was heel indrukwekkend. Als je hier een keer bent en je hebt de mogelijkheid om dit fjord te gaan bekijken, dan moet je dat zeker doen. Het laat een indruk achter die je nooit meer van je leven zult vergeten.

De naam Doubtful Sound is gegeven door kapitein James Cook. Toen hij bij de mond van het fjord aankwam, twijfelde hij er over of hij zijn grote zeilshepen veilig naar binnen zou kunnen loodsen. Vandaar Doubtful Sound.

Het was jammer dat het afgelopen was en bij aankomst in Manapouri was het weer helemaal zonnig. NU even uitrusten en dan weer lekker uit gaan eten. Morgen op weg naar Dunedin.